Ze hoorde hem niet meer. Vond ze het erg? Neen, ze vond het jammer. Ze vond hem een aangenaam man en dat was samen met de rest verloren gegaan. Dat lag aan hen beide. Aan haar omdat ze was wie ze was en hij omdat hij schrik had van haar of van zichzelf.
Hij negeerde haar zowat, wat als ze eraan dacht, pijn deed, maar waarvan ze zich realiseerde dat het een ze het als een afgesloten hoofdstuk moest beschouwen.
Eigenlijk was het zo dat zij het als afgesloten met een kier beschouwde, maar dat zijn deur nog heel ver open stond. En elke keer als hij die aan het sluiten was, zij waarschijnlijk net van zich liet horen.
Haar seksleven was bijzonder slecht. Ze deed er ook niets meer voor. Ze had het zo een beetje opgegeven. Nam hij initiatief, liet ze hem sukkelen, kon ze het niet meer aan, besprong ze hem af en toe als een wild beest wat hij geweldig vond en zijzelf zeer triestig. En ze was intussen zeer goed bevriend geraakt met haar vibrator.
Er was echter een lichtpuntje in haar frustrerende tunnel. Het veranderen van haar dagelijkse handelingen zorgde ervoor dat ze meer zag.
Zo had er iemand over haar billen aan het wrijven geweest en had ze hem verzocht dat niet meer te doen. Zo had ze het hoofd van een getrouwd man snel zot gekregen, maar deed ze dat om hem te plagen. En dit om te verbergen waar haar interesse lag.
Het flirten was begonnen en begonnen nu andere vormen aan te nemen. Meer ernstige vormen. Waarom ze het deed, was het omdat haar thuissituatie frustrerend was, of omdat ze hem niet meer hoorde. Neen, en ja misschien wel, maar ook omdat het echt iemand was die haar lag. Het klikte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten